Ռուս-ուկրաինական պատերազմը օգնում է ԱՄՆ գերազդեցությունը հաստատել արեւելաեվրոպական «կորագծով»: Հուն-թուրքական լարվածությունը թերեւս ԱՄՆ հնարավորություն կտա մեծացնել ռազմա-քաղաքական ազդեցությունը միջերկրծովյան ռեգիոնում, այլ կերպ ասած՝ Եվրոպայի հարավում:
Ինչ կստանան այդ խնդրի լուծման համար «ծառայություն» մատուցող Հունաստանը եւ Թուրքիան, եւ որտեղ կամ ինչ տեսքով: Հնարավոր է, որ Աթենքին ու Անկարային այդ հարցում «միավորում» է Իսրայելի հավակնությունը զսպելու խնդիրը: Այստեղ կարող է թվալ հակասություն՝ չէ՞ որ Հունաստանը եռակողմ գործակցություն է իրականացնում Կիպրոսի ու Իսրայելի հետ:
Բայց, բանն այն է, որ, թերեւս միայն մեր՝ հայրենական պատկերացումներում է, որ, եթե մեկի հետ սերտ աշխատում ես աշխարհաքաղաքական որեւէ գործընթացում, ապա դրա կարեւոր պայման է այդ մեկի հանդեպ անաձնական սիրո եւ նվիրվածության զգացումը:
Միջազգային հարաբերություններում հաճախ թերեւս լինում է նաեւ հակառակը:
Մեկ-երկու տարի առաջ միջերկրծովյան ռեգիոնում «արբիտրի» իր դերի համար աշխույժ պայքարում էր Ֆրանսիան, բայց ըստ երեւույթին Փարիզն այստեղ կորցնում է՝ կորցնելով արեւելաեվրոպական ուղղության վրա անհաջողությունից հետո: