Իսկ ինչպե՞ս պետք է քննարկել նոր աշխարհակարգ, դժբախտաբար՝ եթե ոչ մեծ պատերազմով
Էրդողանն Օսման Կավալին դատապարտել է ցմահ ազատազրկման, առանց վաղաժամկետ ազատման իրավունքի: Դաժանությունը ի թիվս հոգեվիճակի այլ հատկանիշների բնութագրիչ լինելու, բնութագրում է նաեւ վախն ու նյարդային վիճակը:
Այն, ինչի մասին խոսում էի Չավուշօղլուի «ժեստի» առիթով: Հատկանշական է, որ Կավալի վերաբերյալ դատավճիռն էլ հաջորդում է դրան, թերեւս առավել ընդգծելով Էրդողանի իշխանության նյարդային վիճակը: Ընդ որում, սա բոլորովին «հոմանիշ» չէ «Թուրքիայի վերջն եկել» է, կամ «Թուրքիան պայթեցնում են», կամ նույնիսկ «Էրդողանի վերջն եկել է» արտահայտությունների:
Բայց նրա իշխանությունը թերեւս խնդիրներ ունի, որովհետեւ կարծես թե չի ստացվում ( բայց չի էլ բացառվում իրադարձությունների զարգացման բերումով ստացվելու տարբերակը) ներկայիս աշխարհակարգային բախտորոշ փուլի առանցքային «խաղադրույքը»՝ ռուս-ուկրաինական բանակցության մոդերատորությունը: Ընդ որում, դրանով կարծես թե առանձնապես ոգեւորված չէ թե Արեւմուտքը, թե Ռուսաստանը: Եվ սա է Էրդողանի գլխավոր խնդիրը եւ մտավախությունը, որ այդուհանդերձ ուկրաինական խաղը ընթանում է առանց իրեն, կամ այլ կերպ ասած՝ Ուկրաինայի տարածքում պատերազմով ծավալվում է մեծ հաշվով այն, ինչ Պուտինը առաջարկել էր դեռեւս 2020-ի հունվարին՝ նոր աշխարհակարգ քննարկել ՄԱԿ ԱԽ հինգ մշտական անդամներով, եւ ինչի դեմ բողոքում էր Էրդողանը 2021-ին Անգոլայի խորհրդարանում ունեցած ելույթով եւ հետո էլի մի շար հայտարարություններով:
Իսկ ինչպե՞ս պետք է քննարկել նոր աշխարհակարգ, դժբախտաբար՝ եթե ոչ մեծ պատերազմով:
